Od 18 lat Zielonogórski Ośrodek Kultury organizuje Ogólnopolski Konkurs Plastyczny „Magia Teatru – Lalka Teatralna”. Najbardziej kolorowy, najbardziej zaskakujący, najbardziej nasz. To do nas raz w roku przybywają lalki teatralne z całej Polski, na które oczekujemy z ogromną niecierpliwością. Jakie będą? Czym w tym roku nas zaskoczą? Niektórzy młodzi artyści są z nami od lat. Rekord? Ponad 500 lalek zgłoszonych w jednej edycji konkursu! To u nas w kwietniu każdego roku jest wystawa, na której te niezwykłe dzieła są prezentowane. To wreszcie u nas przez dwa dni poznajemy się osobiście z uczestnikami konkursu, wręczamy nagrody, wyróżnienia. A później oglądamy lalki, dotykamy ich, zachwycamy się, a one zaczynają żyć i tworzyć swoje własne historie.
21 marca 2024 roku przypada 21. Światowy Dzień Lalkarstwa ustanowiony przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Lalkarzy UNIMA.
W tym świątecznym dniu dziękujemy wszystkim, którzy przez te 18 lat tworzyli lalki na naszą wystawę i gratulujemy przepięknych lalek teatralnych.
Wszystkim przyjaciołom aktorom–lalkarzom życzymy nieustającej pasji w swojej pracy, zachwytu, pięknej publiczności, a także dobrych silnych rąk i nadgarstków. Nie ustawajcie w tworzeniu teatru lalkowego, bo w nim jest magia i ogromna siła!
Orędzie Ines Pasic z okazji 21. Światowego Dnia Lalkarstwa (21 marca 2024)
Moim drogim kolegom, wędrowcom wspólnego snu, interpretatorom ponadczasowej rzeczywistości…Jesteśmy ludźmi, którzy wykonują jeden z najskromniejszych zawodów. Nasz paradoks polega na tym, że mimo to rozmawiamy, debatujemy i wściekamy się na boski świat z intymnością i szczerością starego małżeństwa.
Za każdym razem, gdy drewniana głowa ożywa w naszych rękach lub sznurki marionetki zdają się potwierdzać związek między wszystkimi żywymi istotami, odkrywamy siebie na nowo jako bohaterów przedstawianej historii. Za każdym razem, gdy animowany obiekt odsłania zamieszkujące w nas wspomnienia, a wyjawiane tajemnice stają się realne przy pomocy gry światła i cienia, nasz czas historyczny staje się ponadczasowy. Kiedy postacie żyjące na powierzchni naszej skóry zawładną każdą częścią naszego ciała, zdaje się nam wtedy, że zawieramy w sobie całe człowieczeństwo świata.
Oddając się grze lalkami bez względu na wszelką możliwą formę uprawianej przez nas sztuki, odprawiamy starożytny rytuał. Sprawiamy, że namacalne i widoczne jest to, czego nie ma, a jednocześnie sprawiamy, że lalkarz i widz doświadczają własnej transcendencji.
Żyjemy w cudownych, a zarazem przerażających czasach, ale czy nie zawsze tak było?
Czy podobnie jak cała ludzkość nie stoimy na krawędzi wyginięcia, czy może nigdy nie byliśmy tak blisko uczynienia ognia Prometeusza naszym własnym?
Taki brak szacunku! Czy jest to przejaw naszej głupoty czy też milowy skok w naszej świadomości?!
Czy osiągniemy masę krytyczną, która przyniesie niezbędną zmianę, czy też osłabi nas inercja, dezinformacja i strach?!
Ile odpowiedzi i propozycji możemy udzielić, a ile zrealizować?!
Czy lalki mogą uratować świat przed zmianami klimatycznymi, wojnami i niewolnictwem?!
Nie wiem!
Świat jest jaki jest i nie ma gwarancji niczego i nikogo. Jak powiedział wspaniały poeta: „Ścieżkę tworzy się, idąc”. Z doświadczenia i praktyki tej wspaniałej sztuki wiem, że lalki są światłem w ciemności, słońcem za chmurami ludzkiej tragikomedii, schronieniem przed burzami ciężko zranionych serc.
Są zaproszeniem do życia z entuzjazmem i do walki o lepszą wersję siebie.
Pozbawiają nas wygód i rzeczy „poprawnych politycznie”.
Zdejmują poważne maski tym, którzy już wszystko przeżyli i wszystko wiedzą.
Uczą nas bawić się jak dzieci, bez oczekiwań i zmartwień.
Są naszą przygodą, naszym niebem i naszym miejscem na ziemi.
Czy jest lepszy dar, który można by ofiarować światu i sobie niż świadomość własnego człowieczeństwa!
Ramię w ramię z naszymi lalkami zróbmy „dobrą minę do przyszłych czasów”, bo są one doskonałym pretekstem do wyciągnięcia lalek z kufrów i zrobienia dobrego przedstawienia.
Wszystkiego najlepszego z okazji Światowego Dnia Lalkarstwa.
[tekst orędzia ze strony www.teatrkubus.pl]
